پاورپوینت آزادی در اسلام

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت آزادی در اسلام دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت آزادی در اسلام،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت آزادی در اسلام :

انتخاب، ۶ – ۹/۷/۸۱

چکیده: در اسلام، مراد از آزادی، آزادی درونی است; اما بدون تحقق آزادی بیرونی، رسیدن به آزادی درونی ناممکن است . اسلام صرفا پذیرای آزادی تفکر است و آزادی عقیده را نفی می کند . پذیرش آزادی اندیشه و آزادی بیان بر این نکته مبتنی است که باید میان دین و اندیشه دینی با آنچه «حقایق نهایی عالم هستی » نامیده می شود، فرق بگذاریم و معتقد باشیم که تصور خاصی از خداوند لازم نیست . اظهارنظر در باب سیاست و حکومت نیز، از آنجا که اسلام هیچ شکل خاصی از حکومت و نظام سیاسی را مطرح نکرده است، کاملا آزاد است

.

از لحاظ تاریخی، در جوامع اسلامی، آزادی بیشتر دارای مفهوم حقوقی است و در برابر واژه «عبد» به کار می رود . در سنت اندیشه سیاسی اسلام، عدالت نقطه مقابل استبداد، و بردگی نقطه مقابل آزادی است . از سوی دیگر، آزادی در اندیشه اسلامی بیشتر جنبه درونی پیدا می کند و به معنای رهایی از بندگی نفس است . درحال حاضر نیز بسیاری از اندیشمندان، واژه آزادی دینی را به کار می برند که در واقع، به همان معنای «آزادی درونی » است

.

اما در این زمینه دو نکته قابل طرح است: (۱) اصولا زمانی که از آزادی سخن گفته می شود، آزادی بیرونی و سیاسی موردنظر است و آزادی درونی موردنظر نیست و (۲) ارتباط آزادی درونی با آزادی بیرونی . اسلام به دنبال وضعیتی است که در آن بیشتر افراد به آزادی درونی نایل شوند . ازاین رو، در صورتی که جامعه از لحاظ سیاسی و بیرونی دارای آزادی باشد و مردم احساس رضایت و عزت داشته باشند، زمینه برای ساختن چنین جامعه ای مهیاتر است . بدین ترتیب، به نظر می رسد که بدون تحقق آزادی بیرونی، رسیدن به آزادی درونی ناممکن است . در واقع، مطلوب آن است که بگوییم در جامعه اسلامی، هدف نهایی همان «آزادی درونی

»

، به مفهوم تکامل فردی و اجتماعی است; اما آزادی بیرونی نیز زمینه لازم را برای شکوفایی معنوی جامعه فراهم می کند

.

از نظر نگرش نوین، اصولا آزادی سیاسی مفهوم جدیدی است که فی نفسه و بالذات ضرورت دارد . از این منظر، آزادی در معنای امروزی آن با سیاست، که امروزه یک عمل برنامه ریزی جمعی است، معنا پیدا می کند . ازاین رو، اصولا این بحث مطرح نیست که از نظر اسلام، آزادی همان آزادی درونی است; بلکه آنچه مطرح است آزادی سیاسی به عنوان یک ضرورت برای زندگی بشر در شرایط کنونی است، و این جز در ساختار دموکراتیک قابل تحقق نیست

.

برخی واژه آزادی را با هرزگی، افسارگسیختگی و هرج و مرج برابر می دانند و هنگام بحث از آزادی، ذهن آنها، پیش از هر چیز، متوجه آزادی جنسی و بی بندوباری می شود . این طرز تفکر احتمالا ناشی از وضعیت اجتماعی جوامع غربی است . این افراد به گمان اینکه آزادی نیز رهاورد غرب است، آزادی و بی بندوباری را یکسان می بینند . حال آنکه از برخی برداشت های سطحی که بگذریم، مراد از آزادی، آزادی سیاسی و فکری با تمامی ابعاد آن است و بدین مفهوم، انبیا بزرگترین پیام آوران آزادی در دوران خود بوده اند . ممکن است جامعه ای غرق در فساد و بی بندوباری باشد، اما فاقد آزادی باشد . برعکس نیز ممکن است جامعه ای آزاد، به طور نسبی، سالم و مقید به قیود اخلاقی باشد . پس طبیعی است که در اندیشه اسلامی، آزادی سیاسی همراه با پای بندی به قیود اخلاقی موردنظر است

.

بحث مهم دیگر درباره آزادی این است که آزادی مطلق است یا محدود . حتی در میان اندیشمندان غربی نیز اعتقاد به آزادی مطلق وجود ندارد . اساسا آزادی مطلق با عقل سلیم و منطق بشری مغایر است . آزادی مطلق با فلسفه ضرورت زندگی جمعی بشر مغایرت دارد . زندگی جمعی و مدنی مستلزم وجود برخی محدودیت هاست

.

انواع آزادی در اندیشه اسلامی

آزادی عقیده: آزادی عقیده را از دو جهت می توان بررسی کرد: نخست، عقیده به عنوان ایمان در مقابل کفر و دوم، آزادی عقیده به مفهوم وجود عقاید و بینش های مختلف در درون دین . همچنین تفاوت آزادی عقیده با آزادی تفکر بر این مبنا استوار است که آزادی عقیده بیشتر مفهومی دینی و ایمانی دارد و آزادی تفکر، شامل جنبه های مختلف زندگی – اعم از اعتقادی، سیاسی و اجتماعی – می شود

.

آیه الله مطهری ضمن تفکیک آزادی عقیده و تفکر، و تاکید بر آزادی تفکر، وجود آزادی عقیده در اسلام را رد می کند . البته ایشان معتقد است که در هیچ وضعیتی نباید برای تحمیل عقیده، فشار و اجبار به کار رود . معنای لااکراه فی الدین این است; نه اینکه تمسک به هر رای و عقیده ای که دلخواه است، جایز باشد . مراد از آیه هایی نظیر آیه فوق، نه صحه گذاشتن بر عقاید دیگر، که تکیه نمودن بر روش درست ایجاد تغییر در آنهاست و اینکه با اکراه واجبار نمی توان دین حق را گسترش داد . از لحاظ تاریخی نیز اسلام سایر عقاید را به رسمیت شناخته است و هرگز با زور، خواهان تحمیل عقیده ای بر آنان نبوده است . بنابراین با توجه به آیات، روایات، سیره معصومین و اندیشه عرفان اسلامی، در اسلام هرگز تحمیل عقیده وجود ندارد تا جایی که در اندیشه های اصیل عرفانی

;

مسیحیت، یهودیت و اسلام هر یک روش های متفاوتی در پرستش معبود واحد به شمار می آیند و اختلاف مؤمن، گبر و یهود، برخاسته از منظرهای مختلف آنان دانسته می شود

.

وجه دیگر عدم تحمیل و اکراه عقیده و نیز تحمل عقاید دیگر – در کنار تبلیغ صحیح برای تغییر عقاید غلط – اعتماد اسلام به منطق درونی خود است . اسلام به لحاظ منطق قوی خود همواره می تواند پاسخ گوی تمامی شبهه ها و تردیدها باشد

.

آزادی اندیشه: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم می فرمایند: «یکی از چیزهایی که امت من را هرگز به خاطر آن عذاب نخواهند کرد، این است که انسان درباره خلقت، خدا و جهان فکر کند و وسواسی در دلش پیدا شود .» جایگاه والای تفکر در اسلام، بیانگر ارزش و اهمیتی است که اسلام به اندیشه و آزادی آن داده است . در جایگاه والای اندیشه و تفکر در اسلام تردیدی نیست; اما سؤال این است که آیا اسلام، آزادی اندیشه و تفکر را بدون هیچ گونه محدودیتی پذیرفته است؟

اندیشه شامل حوزه های مختلفی است و انسان ها می توانند در باب مسائل گوناگون، اعم از سیاست، فلسفه مابعدالطبیعه، فرهنگ و هر چیز دیگری، بیندیشند . تذکر این نکته ضروری است که اگر اندیشیدن را امری درونی و وجدانی بپنداریم، نمی توان برای آن حدی قائل شد; یعنی اندیشه انسان فی نفسه محدودیت ندارد . بنابراین زمانی که سخن از آزادی اندیشه می رود، با آزادی بیان توام است و هرگز نمی توان این دو را، حتی در عالم ذهن از هم تفکیک کرد . پس آزادی اندیشه به مفهوم آزادی تفکر و فقدان هرگونه مانع بیرونی برای عرضه و طرح آن در جامعه است . در اسلام، این مفهوم از اندیشه چه جایگاهی دارد؟ به طور کلی می توان گفت هر کس از خداوند، انسان، سیاست و حکومت و … تصویر مطلق و واحدی داشته باشد، نمی تواند آزادی اندیشه را در باب آن مجاز شمارد . او حداکثر می تواند جواز تفکر در باب آن تصویر واحد و مطلق را مجاز دارد; اما هرگز اجازه اندیشه درباره جای گزین آن تصویر واحد را نمی دهد

.

آزادی اندیشه در اسلام را می توان حول موضوعات ایمان به خداوند، سیاست و حکومت، در بستر تاریخی جوامع مسلمان مطالعه کرد . در میان مسلمانان درباره ایمان به خداوند، شاهد نگرش های فلسفی، عرفانی و فقهی ای هستیم که هر کدام بر جنبه ای از ایمان تاکید می کنند و همگی تلاشی برای کشف حقیقت ایمان بر اساس گفتار الاهی هستند

.

وجه مشترک تمامی این رویکردها، آزادی اندیشه و عدم اعتقاد به تصور خاص از خداوند است . بنابراین سلوک تاریخی مسلمانان به رویکردهای متفاوتی از ایمان به خداوند انجامیده است که جز با آزادی اندیشه قابل تصور نیست

.

اگر درباره ایمان به خداوند نمی توان آزادی اندیشه را از انسان سلب کرد، در باب حکومت و سیاست این مسئله شدت بیشتری پیدا می کند . در اینجا هم مسئله تصویر ما از حکومت و نظر اسلام در باب آن بسیار مهم است . اگر ما بر این اعتقاد باشیم که اسلام شکل خاصی از حکومت را مشروع و مجاز می داند و سایر اشکال را نفی می کند، نمی توانیم به آزادی انسان در باب سیاست و حکومت معتقد شویم . اما اگر معتقد باشیم که در کتاب و سنت، هیچ شکل خاصی از حکومت و نظام سیاسی وجود ندارد و ساختن حکومت و شکل آن به عقل انسان ها سپرده شده است، آن گاه آزادی اندیشه جزء جدانشدنی این دیدگاه خواهد بود; زیرا برای بهبود دائمی آن اندیشه، تفکر در باب حکومت، نه تنها مجاز، بلکه ضروری خواهد بود

.

برخی از صاحب نظران بر اساس پارادایم نوین معتقد هستند که در کتاب و سنت، شکل خاصی از حکومت توصیه نشده است

.

مسئله اصلی حکومت از نظر قرآن، «عدالت » است; نه انتخاب، انتصاب یا شورا و مانند اینها . بنابراین برخی از متفکران مسلمان وجود نظریه سیاسی در کتاب و سنت را انکار می کنند و آن را با شان و وظایف این منابع سازگار نمی بینند . اینان معتقدند در این منابع تعلیمات سیاسی وجود دارد; نه نظریه سیاسی

.

به هرحال، دوام ایمان واقعی در یک جامعه در صورتی ممکن است که ایمان، هویت انتخاب آگاهانه را از دست ندهد . بقای نظام سیاسی و پویایی آن هم جز در پناه آزادی اندیشیدن در باب سیاست و حکومت حاصل نمی شود . همه این موارد، قبل از هر چیز، مستلزم اعتماد به عقل بشری و اراده انسان در ساختن نهادهای سیاسی مطلوب است

.

آزادی بیان: آزادی اندیشه بدون آزادی بیان معنا پیدا نمی کند . آزادی اندیشه تنها با امکان طرح اندیشه در جامعه و ارائه آن به مردم و اندیشمندان قابل تصور است . ادعای وجود آزادی اندیشه در جامعه زمانی می تواند واقعیت داشته باشد که افکار مختلف و متضاد، آزادانه و بدون دخالت دولت، مطرح، و نقد و ارزیابی شوند . آزادی بیان، همچون آزادی اندیشه، حوزه گسترده ای را شامل می شود، و افراد مختلف می توانند با توجه به حدود قانونی، نظر خود را در جامعه عرضه و تبلیغ کنند . در این زمینه، حضرت علی علیه السلام می فرمایند: «واضربوا بعض الرای ببعض یتولد الصواب » ; آرا را با یکدیگر مواجهه دهید تا از آنها رای درست زاده شود

.

بدیهی است که برخورد آرا جز در فضای آزادی بیان ممکن نیست

.

اسلام، از لحاظ نظری، برای آزادی بیان، تاثیر آن در بهبود اوضاع اجتماعی و کمال فکری انسان، و رشد قدرت انتخاب انسان ها ارزش بسیار قائل است . قرآن انسان ها را به گوش دادن به سخن ها و انتخاب بهترین آنها تشویق می کند . بر اساس این آیه، انسان ها دارای آن حد از کمال عقلی هستند که بتوانند سخن نیکو را از میان سخن ها تشخیص دهند، و نیازی به مانع بیرونی برای جلوگیری از انحراف افکار عمومی نیست . آیه فوق به انسان حق انتخاب می دهد تا از طریق شنیدن افکار صاحبان تفکر، بهترین آنها را برگزیند . بر این اساس هیچ معیار بیرونی ای نمی تواند مبنای داوری درباره یک تفکر باشد . تنها معیار داوری را خود فکر معین می کند

.

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله وسلم برای اکمال و اتمام مکارم اخلاقی مبعوث شدند و در مسائل سیاسی و اجتماعی – که پویاتر و پیچیده تر بودند – حکم نهایی صادر نکردند . امر سیاست و حکومت تابع تفسیر و درک عقول مردم زمانه است و اگر عقول مردم مجال اندیشه و بیان آزادانه آن را نیابد، در واقع، برخلاف تعالیم اسلامی عمل شده است . با صرف نظر از بحث فوق، سیره ائمه معصومین علیهم السلام نیز در این زمینه بسیار روشنگر است; آنان آزادی بیان را از مادیون سلب نمی کردند . از لحاظ سیاسی، می توان به روش حضرت علی علیه السلام در برخورد با خوارج اشاره کرد که هرگز با آنها به خاطر عقایدشان مقابله نکرد و آنها آزادانه می توانستند عقاید خود را در مساجد و در میان مسلمانان مطرح کنند

.

دو نکته مهم درب