پاورپوینت عبقات الأنوار فی إمامه الأئمه الأطهار

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت عبقات الأنوار فی إمامه الأئمه الأطهار دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت عبقات الأنوار فی إمامه الأئمه الأطهار،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت عبقات الأنوار فی إمامه الأئمه الأطهار :

محتویات

۱ ساختار و گزارش محتوا
۲ ابعاد مختلف عبقات
۳ -تقریظات عبقات
۴ وابسته‌ها

ساختار و گزارش محتوا

عبقات در نقض و ردّ باب هفتم کتاب تحفه در زمینه ادلّه امامیه بر امامت امیرمؤمنین على(ع) نگاشته شده است.

وى در این کتاب مى‌کوشد تا فلسفه امامت را روشن کند و نشان دهد که اسلام آن دینى نیست که در دربار خلفا مطرح بوده است.

میرحامد حسین در این کتاب حرف به حرف مدّعیات دهلوى را با براهین استوار و مستند نقض کرده است.

وى کتاب خود را در دو منهج به همان صورتى که در باب هفتم کتاب تحفه آمده، سامان بخشیده است.

منهج نخست: در آیات

از این منهج که بایستى مشتمل بر شش دفتر بوده باشد (چون دهلوى فقط به ۶ آیه از آیاتى که شیعه به آن استدلال مى‌کند، اشاره کرده است).

۱۰ دست نوشت‌ها و یادداشت‌هایى به صورت پیش‌نویس در کتابخان ناصریه موجود بوده و تاکنون به چاپ نرسیده است.[۱]

منهج دوم: در روایات

در این منهج براى هر حدیث یک یا دو دفتر به ترتیب ذیل ساخته شده است.

-دفتر نخست: ویژ حدیث «من کنت مولاه فهذا على مولاه»، معروف به حدیث غدیر در دو بخش:

بخش نخست: نام بیش از یکصد تن از صحابه و تابعین و تابع تابعین و حفّاظ و پیشوایان حدیث سنّى از آغاز تا روزگار مؤلف همراه با گزارشى از احوال آنها و توثیق مصادر روایت.

بخش دوم: بررسى محتوایى خبر و وجوه دلالى و قراین پیچید آن بر امامت امیرمؤمنین على(ع) و پاسخ به شبهات دهلوى.

بخش اول در یک مجلد ۱۲۵۱ صفحه‌اى و بخش دوم در دو مجلّد در بیش از هزار صفحه در زمان حیات مؤلف (۱۲۹۳ و ۱۲۹۴ق) چاپ سنگى شده و هر سه مجلد در ده جلد حروفى با تحقیق غلامرضا مولانا بروجردى در قم به چاپ رسیده است.

خلاص این دفتر نیز با نام فیض القدیر از شیخ عباس قمى در ۴۶۲ صفحه در قم چاپ شده است.[۲]

-دفتر دوم: ویژ خبر متواتر «یا على أنت منى بمنزله هارون من موسى إلا أنه لا نبى بعدى»، معروف به حدیث منزلت است که مانند حدیث غدیر در دو بخش اسناد و دلالتها سامان یافته است.

این دفتر در زمان حیات مؤلف در ۹۷۷ صفحه بزرگ در لکهنو به سال ۱۲۹۵ق چاپ شده و به مناسبت یکصدمین سالگرد درگذشت مؤلف در اصفهان افست شده است.

-دفتر سوم: ویژه حدیث «إن علیا منى و أنا منه، و هو ولىّ کلّ مؤمن بعدى»، معروف به حدیث ولایت.

این دفتر در ۵۸۵ صفحه به قطع رحلى در سال ۱۳۰۳ق در هند چاپ شده است.

-دفتر چهارم: ویژه حدیث «… اللهم ائتنى بأحبّ خلقک إلیک یأکل معى من هذا الطیر» که دربار داستان مرغ بریان و آمدن حضرت على(ع) به خان پیامبر(ص) پس از گفتن این جمله توسط حضرت(ص) مى‌باشد. (معروف به حدیث طیر).

این دفتر در ۷۳۶ صفحه در دو مجلّد بزرگ در سال ۱۳۰۶ق در لکهنو به چاپ رسیده است. (مطبعه بستان مرتضوى)

-دفتر پنجم: ویژه حدیث «أنا مدینه العلم و علىّ بابها…».

این دفتر در دو مجلّد بزرگ نوشته شده که مجلّد نخست آن در ۷۴۵ صفحه به سال ۱۳۱۷ق و مجلّد دوم آن در ۶۰۰ صفحه به سال ۱۳۲۷ق انتشار یافته است. (به اهتمام سید مظفر حسین).

-دفتر ششم: ویژ حدیث «من أراد أن ینظر إلى آدم و نوح… فینظر إلى على» معروف به حدیث تشبیه.

این دفتر هم در دو مجلّد یکى در ۴۵۶ صفحه و دیگرى در ۲۴۸ صفحه به سال ۱۳۰۱ق چاپ شده است. (در لکهنو).

-دفتر هفتم: دربار خبر «من ناصب علیّا الخلافه بعدى فهو کافر» که پاکنویس آن به انجام نرسیده است.

-دفتر هشتم: ویژه حدیث «کنت أنا و علىّ نورا بین یدى اللّه قبل أن یخلق الله آدم…»، معروف به حدیث نور.

۱۱. این دفتر در ۷۸۶ صفح قطع بزرگ به سال ۱۳۰۳ق در لکهنو چاپ شده است.

دفتر نهم: پیرامون خبر رایت در پیکار خیبر که روى کاغذ نوشته نشده است. (در یک مجلّد).

دفتر دهم: ویژ خبر «علىّ مع الحق و الحق مع على(ع)» که دست‌نوشت ناقصى از پیش‌نویس آن در کتابخان ناصریه وجود داشته است.

دفتر یازدهم: ویژه خبر «إن منکم من یقاتل على تأویل القرآن کما قاتلت على تنزیله». از این دفتر هم پاکنوشتى بدست نیامده است. (در ۳ مجلد).

دفتر دوازدهم: در بررسى اسناد و دلالات خبر متواتر و معروف ثقلین به پیوست حدیث سفینه به همان مفاد. [چاپ در لکهنو سال ۱۳۱۳ و ۱۳۵۱ق اصفهان ۱۳۸۰ق (در ۶ جلد) مدرسه الامام المهدى ۱۴۰۶ق] این دفتر در زمان حیات مؤلف چاپ سنگى به انداز رحلى خورده و طبع حروفى آن (در ۶ جلد) با اهتمام سید محمدعلى روضاتى در اصفهان به انضمام انجام نامه‌اى پرفایده (دربار عبقات و مؤلفش و تحف اثنا عشریه و…) صورت پذیرفته است.

همچنین فشرد مباحث و فواید تحقیقى این مجموعه را مى‌توان در کتاب نفحات الأزهار فى خلاصه عبقات الأنوار، به زبان عربى به قلم آقاى سید على میلانى بدست آورد که در ۲۰ جلد متوسط در قم چاپ شده است.

در مجموع از این دوازده دفتر، پنج دفتر به دست مرحوم میرحامد حسین، سه دفتر توسط فرزندش سید ناصر حسین و دو دفتر آن توسط سید محمد سعید فرزند، سید ناصر حسین با همان اسلوب حامد حسین به تفصیل ذیل به انجام رسیده است:

الف: مرحوم سید حامد حسین:

حدیث غدیر از نظر سند و دلالت.
حدیث منزلت از نظر سند و دلالت.
حدیث ولایت از نظر سند و دلالت.
حدیث تشبیه از نظر سند و دلالت.
حدیث نور از نظر سند و دلالت.

ب: مرحوم سید ناصر حسین.

حدیث طیر از نظر سند و دلالت.
حدیث باب از نظر سند و دلالت.
حدیث ثقلین و سفینه از نظر سند و دلالت.

ج: مرحوم سید محمد سعید.

حدیث مناصبت از نظر سند و دلالت (به زبان عربى).
حدیث خیبر، از نظر سند فقط (به زبان عربى).

البته این دو حدیث تاکنون چاپ نشده‌اند.

البته پنج حدیث اخیر – که توسط فرزند و نو میرحامد حسین انجام شده است – را به نام مرحوم میرحامد حسین قرار دادند تا از مقام شامخ ایشان تجلیل شود و از طرفى این دو نفر همان مسیرى را پیمودند که بنیانگذار عبقات آن را ترسیم کرده و رئوس مطالب و مصادر آنها را بجهت سهولت سیر براى دیگران آماده کرده بود.

۱۲ از جمله کتب دیگر که در رابطه با عبقات نوشته شده، عبارتست از:

تذییل عبقات به قلم سید ذاکر حسین فرزند دیگر مؤلف.
تعریب جلد اول حدیث «مدینه العلم» به قلم سید محسن نواب لکهنوى.
تلخیص تمام مجلد دوم، پنجم، ششم و بخشى از مجلّد یکم و تعریب تمامى این مجلدات به نام

«الثمرات» به قلم سید محسن نواب.

۲-چگونگى بحث و سبک استدلال:

وى هر مجلّد از منهج دوّم کتاب را در یک یا دو جزء قرار داده است. نخست در سند حدیث و اثبات تواتر و قطعى الصدور بودن آن، تنها از طرق عامّه بحث نموده و با استناد به مدارک معتبره اهل سنّت از زمان پیغمبر اکرم(ص) و عصر صدور تا زمان مؤلّف(به صورت قرن به قرن) ابتدا به توثیق و تعدیل هر یک از راویان بلا واسط حدیث از طریق قول دیگر صحابه و سپس به توثیق و تعدیل هر یک از صحابه و توثیق کنندگان آنها از طریق قول تابعین و در نهایت به توثیق و تعدیل طبقات بعد از طریق کتب رجال و تراجم و جوامع حدیثى و مصادر مورد وثوق خود آنها تا به زمان خود، پرداخته است. آنگاه به تجزیه و تحلیل متن حدیث پرداخته و سپس وجوه استفاده و چگونگى دلالت حدیث را بر وفق نظر شیعه تشریح نموده و در پایان کلی شبهات و اعتراضات وارده از طرف عامه را یک به یک نقل و به هم آنها پاسخ داده است. و در این زمینه گاهى براى ردّ دلیلى از آنان به کلمات خود آنان استدلال کرده است.

۳-قدرت علمى:

قدرت علمى و سع اطلاع و احاط فوق العاد مؤلف بزرگوار از سراسر مجلّدات این کتاب به خوبى واضح و آشکار است؛ مثلاًدر یک جا دلالت حدیث ثقلین را بر مطلوب شیعه به ۶۶ وجه بیان فرموده و در جاى دیگر تخطئ ابن جوزى نسبت به دلالت حدیث بر مطلوب شیعه را به ۱۶۵ نقض و تالى فاسد جواب داده و در ابطال ادعاى صاحب تحفه مبنى بر این که عترت به معناى أقارب است و لازمه‌اش واجب الاطاعه بودن هم نزدیک ان پیغمبر است نه أهل بیت فقط، ۵۱ نقض و اعتراض بر او وارد کرده است.

همچنین ایشان در هر مطلب و مبحث که وارد مى‌شود، کلی جهات و جوانب قابل بحث آن را مدّ نظر قرار داده و حق تحقیق و تتبع را نسبت به موضوع مورد بحث به منتهى درجه اداء مى‌فرماید و مطالعه کننده را براى هر گونه تحقیقى پیرامون موضوعاتى که در این کتاب مطرح شده، از مراجعه به کتب و مصادر دیگر بى‌نیاز مى‌کند، خصوصا در مورد تراجم رجال حدیث که شرح حال آنان را نوعا از تمامى کتب تراجم و مواضعى که مورد استفاده واقع مى‌شود، به عین الفاظ نقل فرموده است.

ایشان به این مقدار هم اکتفاء نکرده و کلمات صاحب تحفه و استدلالات وى را از سایر کتب او و حتى کلمات اساتید وى، همچون پدرش شیخ ولى الله ابن عبدالرحیم و خواجه نصرالله کابلى صاحب کتاب صواقع – که در حقیقت تحفه برگردان فارسى این کتاب است – و سایر مشایخ و بزرگان اهل سنت را نقل کرده و پاسخ مى‌دهد.[۳]

۴- رعایت آداب مناظره و قواعد بحث:

صاحب عبقات؛ مانند سایر عالمان شیعى در احتجاج با اهل سنّت، آداب و قواعد بحث و مناظره را رعایت مى‌کند؛ در حالى که طرف مقابل گرچه ادعاى این امر را نموده، امّا بدان عمل نکرده است.

۱۳ الف: از قواعد بحث آنست که شخص کلام طرف مقابل خود را دربار مسئله مورد نظر بدون کم و زیاد و با دقت و أمانت نقل و تقریر کند، سپس محل اشکال را مشخص کرده و به جواب نقضى یا حلّى آن بپردازد. در این صورت است که ناظر با شنیدن ادلّ دو طرف مى‌تواند، به قضاوت پرداخته و نظر صحیح یا أحسن را انتخاب نماید.

مرحوم میر حامد حسین، در عبقات پس از خطب کتاب عین عبارت دهلوى (صاحب تحفه) را بدون کم و کاست نقل مى‌کند و حتى هر آنچه را که او در حاشی کتابش از خود یا غیر نقل کرده، متعرض مى‌شود و سپس به جواب آن مى‌پردازد. امّا در مقابل دهلوى این قاعده را رعایت نمى‌کند؛ مثلاًپس از نقل حدیث ثقلین مى‌گوید: «و این حدیث هم به دستور أحادیث سابقه با مدّعى مساس ندارد»؛ امّا به استدلال شیعه دربار این حدیث اشاره‌اى نمى‌کند و یا این که پس از نقل حدیث نور مى‌گوید: «… و بعد اللتیا و التى دلالت بر مدعا ندارد»؛ امّا دلیل شیعه را براى این مدّعاى خود مطرح نمى‌کند.

ب: از دیگر قواعد بحث آنست که به چیزى احتجاج کند که طرف مقابلش آن را حجت بداند، نه آن چیزى که در نزد خودش حجت است و به آن اعتماد دارد.

صاحب عبقات در هر بابى که وارد مى‌شود، به کتب اهل سنّت احتجاج کرده و به گفته‌هاى حفاظ و مشاهیر علماء آنها در علوم مختلف استدلال مى‌کند. امّا دهلوى التزام عملى به این قاعده ندارد، لذا مى‌بینیم که در مقابل حدیث ثقلین به حدیث «علیکم بسنّتى و سنه الخلفاء الراشدین المهدیین من بعدى و عضوا علیها بالنواجذ» تمسک مى‌کند؛ در حالى که این روایت را فقط اهل سنّت نقل کرده‌اند.

ج: از دیگر قواعد بحث آن است که شخص در مقام احتجاج و ردّ به حقیقت اعتراف کند. صاحب عبقات همان طور که احادیثى را که خود مى‌خواهد به آنها استدلال کند، از طرق اهل سنّت مستند مى‌کند، روایاتى را که طرف مقابلش به آن استناد کرده را نیز مستند مى‌کند و در این راه کوتاهى نکرده و به نقل یکى دو نفر بسنده نمى‌کند، بلکه هم اسناد آن را نقل مى‌کند.

که نمونه آن را مى‌توان در برخورد ایشان با روایت «اقتدوا باللذین من بعدى أبى بکر و عمر»- که در مقابل حدیث «طیر» نقل کرده‌اند – مشاهده نمود. اما در مقابل دهلوى حدیث ثقلین را فقط از طریق «زید بن ارقم» نقل مى‌کند؛ در حالى که بیشتر از ۲۰ نفر از صحابه آن را نقل کرده‌اند. علاوه بر آن که این حدیث را نیز ناقص نقل کرده و جمله «أهل بیتى و انهما لن یفترقا حتى یردا على الحوض» را که در مسند احمد و صحیح ترمذى آمده، از آن حذف کرده است.

۵-شیو ردّ کردن:

الف: نقل کلام خصم به طور کامل:

همان طور که قبلا اشاره شد، ایشان کلام دهلوى را بدون کم و زیاد نقل مى‌کند و حتى آن را نقل به معنا نیز نمى‌کند.

ب: بحث و تحقیق همه جانبه:

ایشان به هر موضوعى که وارد شده، تمام جوانب آن را بررسى کرده و مورد دقّت قرار مى‌دهد. لذا زمانى که مى‌خواهد حرف طرف مقابل خود را ابطال کند، به یک دلیل و دو دلیل اکتفاء نمى‌کند، بلکه هم جوانب را بررسى کرده و به اندازه‌اى دلیل و مدرک ارائه مى‌کند که استدلال طرف مقابل از پایه و اساس نابود مى‌شود. لذا زمانى که به قدح ابن جوزى در حدیث ثقلین وارد مى‌شود ۱۵۶ وجه در ردّ آن بیان مى‌کند.

۱۴ ج: تحقیق کامل:

مرحوم میرحامد حسین در هر موضوعى که مورد بحث قرار داده، تمام اقوالى را که دربار آن موضوع مطرح شده، نقل مى‌کند و به آن پاسخ مى‌دهد، حتى اقوالى را که ممکن است در این موضع گفته شود، مطرح مى‌کند. لذا زمانى که در ردّ قول دهلوى وارد بحث مى‌شود، کلام افراد دیگرى چون نصرالله کابلى و ابن حجر و طبرى و… را نیز نقل کرده و به پاسخ دادن مى‌پردازد؛ مثلاًزمانى که دهلوى حدیث سفینه را مطرح کرده و دلالت آن بر امامت على(ع) را انکار مى‌کند؛ امّا متعرض سند آن نمى‌شود صاحب عبقات ابتدا ۹۲ نفر از کسانى که این حدیث را نقل کرده‌اند، نام مى‌برد (چون از نظر ایشان بحث از سند مقدّم بر بحث از دلالت است) و علّت مطرح کردن نام این افراد آنست که ابن تیمیه این حدیث را بى‌سند دانسته و منکر سند – حتى ضعیف – براى آن مى‌شود و سپس نام کتب معتبرى که این حدیث در آنها نقل شده را ذکر مى‌کند.

د: ریشه‌یابى بحث:

یکى از قواعدى که صاحب عبقات در ردّ استدلال طرف مقابل خود به کار برده، ریشه‌یابى اقوالى است که به آنها استدلال شده و به عنوان دلیل مورد استفاده قرار گرفته است و از این راه توانسته به اهداف خوبى دست پیدا کند:

۱- ایشان در صدد آن بوده که روشن کند دهلوى مطلب جدیدى را در کتاب خود مطرح نکرده است، بلکه تمام مطالب او در کتاب‌هاى پیش از وى نیز مطرح شده است و لذا با تحقیقات خود ثابت مى‌کند که دهلوى صواقع نصرالله کابلى را به فارسى برگردانده و علاوه بر آن مطالبى را از پدرش حسام‌الدین