اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و شوک تمرینی بر انتقال‌دهنده‌های لاکتات عضله دوقلو و عملکرد استقامتی موش‌های صحرایی نر

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و شوک تمرینی بر انتقال‌دهنده‌های لاکتات عضله دوقلو و عملکرد استقامتی موش‌های صحرایی نر دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و شوک تمرینی بر انتقال‌دهنده‌های لاکتات عضله دوقلو و عملکرد استقامتی موش‌های صحرایی نر  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و شوک تمرینی بر انتقال‌دهنده‌های لاکتات عضله دوقلو و عملکرد استقامتی موش‌های صحرایی نر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و شوک تمرینی بر انتقال‌دهنده‌های لاکتات عضله دوقلو و عملکرد استقامتی موش‌های صحرایی نر :

تعداد صفحات : ۲۱

تمرین هوازی می‌تواند با افزایش انتقال‌دهنده‌های لاکتات، تأثیر مهمی در به تأخیر انداختن خستگی داشته باشد. با این حال، تغییرات انتقال‌دهنده‌های مونوکربوکسیلات‌ها در دور بی‌تمرینی و تأثیر تمرینات موسوم به شوک بر حفظ سازگاری‌های تمرین در دوره بی‌تمرینی ناشناخته است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و تمرین شوک بر عملکرد استقامتی و میزان پروتئین انتقال‌دهنده‌های مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) عضل دوقلو موش‌های صحرایی نر بود. در این پژوهش آزمایشی، تعداد ۲۴ موش صحرایی نر (۷۵/۶ ± 05/247 گرم) در چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، تمرین استقامتی+ بی‌تمرینی، و تمرین استقامتی + تمرین شوک قرار گرفتند. برنام تمرین دویدن روی نوار گردان به مدت ۱۲ هفته (۵ جلسه در هفته با شدت حدود ۸۵ درصد Vo2 max در هفت آخر) انجام گرفت؛ برنام بی‌تمرینی یا تمرین شوک در گروه‌های مربوطه (هفته‌ای یک جلسه و به مدت ۴۰ دقیقه و با سرعت ۳۰-۲۰ متر در دقیقه) از هفت ۱۰ تا ۱۲ اجرا شد. مقدار پروتئین MCT1 و MCT4 با استفاده از روش الایزا اندازه‌گیری شد. عملکرد استقامتی نیز با استفاده از آزمون وامانده‌ساز سنجیده شد. مقدار MCT1 عضل دوقلو در گروه تمرین استقامتی بیشتر از گروه کنترل بود (۰۰۱/۰=P). اما، سطح MCT1 گروه بی‌تمرین نسبت به تمرین استقامتی (۰۰۰/۱=P) و تمرین شوک (۹۹۸/۰=P) تفاوتی نداشت. به‌علاوه، تمرین استقامتی، بی‌تمرینی و تمرین شوک در مقدار MCT4 عضل دوقلو تغییرات معناداری را ایجاد نکرد (۱۴۸/۰=P). بی‌تمرینی موجب افت محسوس عملکرد استقامتی نسبت به گروه تمرین شد (۰۰۱/۰=P). با وجود کاهش معنادار عملکرد گروه شوک نسبت به گروه تمرین (۰۰۱/۰=P)، تمرین شوک از افت عملکرد ناشی از بی‌تمرینی جلوگیری کرد (۰۰۶/۰=P). تمرین استقامتی موجب افزایش مقدار MCT1 عضل دوقلو می‌شود. این افزایش، تحت تأثیر بی‌تمرینی یا تمرین شوک قرار نمی‌گیرد. با این حال، به‌نظر می‌رسد تمرین شوک بتواند از افت عملکرد استقامتی ناشی از بی‌تمرینی به‌طور معناداری بکاهد.