پاورپوینت ابراهیم فرزند اشتر

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت ابراهیم فرزند اشتر دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت ابراهیم فرزند اشتر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت ابراهیم فرزند اشتر :

محتویات

۱ حضور در جنگ صفّین
۲ همراهی با قیام مختار ثقفی

۲.۱ دعوت از ابراهیم برای شرکت در قیام
۲.۲ اجابت دعوت
۲.۳ آغاز قیام
۲.۴ جنگ با عبیدالله بن زیاد

۳ حضور در جبهه مصعب
۴ حکومت موصل
۵ درگذشت
۶ مقبره
۷ جستارهای وابسته
۸ پانویس
۹ منابع
۱۰ پیوند به بیرون

حضور در جنگ صفّین

از زندگی ابراهیم پیش از پیوستن به مختار آگاهی در دست نیست جز آنکه گفته‌اند در جنگ صفّین در زمره یاران حضرت علی(ع) و در رکاب پدرش مالک اشتر با معاویه جنگ کرد.[۱]

همراهی با قیام مختار ثقفی

دعوت از ابراهیم برای شرکت در قیام

در ۶۶ق/۶۸۵م مختار ثقفی که خود را نماینده محمدبن حنفیه می‌خواند، به خونخواهی شهدای کربلا مقدمات قیام علیه امویان را تدارک می‌دید. در این هنگام بعضی از شیعیان کوفه و طرفدار قیام مختار، به سبب شخصیت نیرومند ابراهیم و به سبب خاطره‌ای که از وفاداری پدرش نسبت به حضرت علی(ع) در یاد داشتند، ابراهیم را نیز به قیام فرا خواندند. ابراهیم به شرطی که او را به فرماندهی برگزینند، با درخواست آنان موافقت کرد؛ اما شیعیان یادآوری کردند که مختار ثقفی از سوی ابن حنفیه به فرماندهی برگزیده شده است. اندکی بعد مختار خود نزد ابراهیم رفت و نامه‌ای را که مدعی بود ابن‌حنفیه به ابراهیم نوشته است، به او تسلیم کرد. در این نامه از ابراهیم خواسته شده بود که با مختار در قیام بر ضدّ امویان همکاری کند.[۲]

اجابت دعوت

ابراهیم در آغاز به سبب نکته‌ای که در چگونگی نگارش نامه یافت، در صحّت انتساب آن به ابن‌حنفیه دچار تردید شد[۳] ولی چون کسانی مانند یزید بن انس اسدی و احمر بن شُمَیط بجلی و عبدالله بن کامل شاکری گواهی دادند که خود دیده‌اند که آن نامه را محمدبن حنفیه به ابراهیم نوشته است،[۴] دعوت به قیام را پذیرفت و با مختار بیعت کرد.

شعبی که در جریان پیوستن ابراهیم به قیام مختار شرکت داشته و بیشتر مورخان، واقعه مذکور را از او روایت کرده‌اند، خود در صحت نامه محمد بن حنفیه به ابراهیم تردید کرده و پس از تحقیق بسیار سرانجام از ابوعمره کیسان، یکی از گواهانِ صحت انتساب ‌نامه شنیده است که آنان چون مختار را مردی ثقه می‌دانند، به قول او مبنی بر صدور نامه از سوی محمد بن حنفیه اعتماد کرده و به درستی آن گواهی داده‌اند.[۵]

آغاز قیام

میان ابراهیم و مختار توافق شد که در نیمه ربیع‌الاول ۶۶ق/اکتبر ۶۸۵م در کوفه خروج کنند، اما چون در تاریخ مذکور مقدمات آماده نشد، آغاز قیام را به پنجشنبه پس از نیمه همان ماه موکول کردند.[۶]

در این میان، رفت و آمد پی‌درپی ابراهیم به نزد مختار، سبب بدگمانی عبدالله بن مطیع شد که از سوی عبدالله بن زبیر بر کوفه امارت داشت[۷] و چون از نقشه قیام آگاه شد، از ایاس بن مضارب رئیس شرطه کوفه خواست که مراقب اوضاع باشد و خود، کسانی را در نقاط حسّاس شهر برگماشت. ابراهیم روز چهارشنبه، یک روز پیش از موعد مقرر، با جمع کثیری از یاران خویش به سوی خانه مختار می‌رفت که با ممانعت ایاس بن مضارب رو به رو شد. ابراهیم در نزاعی که در گرفت، ایاس را به قتل رساند و اندکی بعد قیام آغاز شد.

در جنگ‌هایی که میان ابراهیم و مختار ثقفی و طرفداران آنان در کوفه از یک سو، و ابن‌مطیع و راشد بن ایاس از سوی دیگر، درگرفت، راشد کشته شد و ابن‌مطیع به قصر عقب نشست و در محاصره ابراهیم افتاد. وی چند روز بعد گریخت و یارانش به مختار پیوستند.

بیشتر طرفداران ابراهیم و مختار موالیانی بودند که با گرز چوبین می‌جنگیدند، از این‌رو به طعنه «خشَبیه» نامیده شدند.[۸] برخی نیز به اشتباه آنان را «حسینیه» نامیده و منحصراً طرفدار ابراهیم دانسته‌اند، زیرا به هنگام قیام «یا لَثاراتِ الْحسین» می‌گفتند؛[۹] ولی ابن‌رسته[۱۰] و ابن قتیبه[۱۱] «خشبیه» را از یاران ابراهیم دانسته‌اند که در روز جنگ با عبیدالله بن زیاد با چوب جنگ می‌کردند.

پس از این جنگ، مختار در کوفه مستقر شد و کوشید تا با تسلط بر سایر شهرهای عراق به مبارزه با امویان و قاتلان امام حسین(ع) بپردازد. با اینهمه وقتی امارت موصل را به ابراهیم بن مالک اشتر داد و او را به جنگ با عبیدالله بن زیاد که از سوی عبدالملک بن مروان رو به سوی عراق نهاده بود، روان کرد،(ذیحجه، ۶۶ق/ژوئیه ۶۸۶م) برخی از کوفیان که گویا مختار را کاهن می‌پنداشتند، بر او شوریدند. مختار بلافاصله کسی را در پی ابراهیم فرستاد[۱۲] و این معنی آشکارا از پایگاه بلند ابراهیم در قیام مختار و اعتمادی که رهبری قیام به او داشت، حکایت می‌کند. پس ابراهیم به سرعت از مداین بازگشت و به همراه مختار، طی سلسله جنگ‌هایی در جَبّانه السّبیع و نقاط دیگری از کوفه، شورش را در هم کوبید.[۱۳]

جنگ با عبیدالله بن زیاد

<