پاورپوینت جریان اخباری گری

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت جریان اخباری گری دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت جریان اخباری گری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت جریان اخباری گری :

محتویات

۱ زمینه‌های تاریخی شکل‏ گیری

۱.۱ اوج گرایش به حدیث
۱.۲ گرایش به فقه استدلالی
۱.۳ ظهور اصطلاح اخباری در قرن ۶ق
۱.۴ افول اخباری‌گری

۲ اخباریان تندرو
۳ اخباریان میانه ‏رو
۴ مبارزه با اخباری‌‏گری

۴.۱ وحید بهبهانی
۴.۲ شیخ انصاری
۴.۳ کاشف الغطاء

۵ پراکندگی جغرافیایی اخباریان
۶ اختلافات اصلی اخباریان و اصولیون

۶.۱ حرمت اجتهاد
۶.۲ انحصار ادله به کتاب و سنت
۶.۳ سایر اختلافات

۷ ارتباط شیخیه و اخباریه
۸ توجه پژوهشگران اروپایی به این مبحث
۹ پانویس
۱۰ منابع
۱۱ پیوند به بیرون

زمینه‌های تاریخی شکل‏ گیری

تقابل نگرش اخباری و اصولی به فقه امامی، در سده‌های نخستین اسلامی ریشه دارد. در مطالعه مکاتب فقهی امامیه در سه قرن آغازین، می‌توان جناح‌هایی را بازشناخت که در برابر پیروان متون روایت به گونه‌هایی از اجتهاد و استنباط دست می‌زدند.[۱]

اوج گرایش به حدیث

سده ۴ ق /۱۰م را دوره تسلط مکتب حدیث ‏گرای قم محسوب کرده‌اند. فقیهان اهل استنباط، چون ابن ابی عقیل عمانی و ابن جنید اسکافی در اقلیت بودند. از فقیهان برجسته حدیث گرا در این دوره، می‌‏توان کسانی همچون محمد بن یعقوب کلینی (د ۳۲۸ یا ۳۲۹ق /۹۴۰ یا ۹۴۱م )، علی ابن بابویه قمی (د ۳۲۸ ق )، ابن قولویه (د ۳۶۸ یا ۳۶۹ق /۹۷۹م ) و محمد ابن بابویه قمی (د ۳۸۱ق / ۹۹۱م ) را برشمرد که در تألیف کهن‌ترین مجموعه‌های فقهی – حدیثی نقش عمده‌ای ایفا نموده‌اند.[۲]

گرایش به فقه استدلالی

نوشتار اصلی: فقه استدلالی

با ظهور شیخ مفید (د ۴۱۳ق / ۱۰۲۲م ) و در پی او سید مرتضی (د ۴۳۶ق /۱۰۴۴م ) و شیخ طوسی (د ۴۶۰ق /۱۰۶۸م ) و تألیف نخستین آثار در اصول فقه امامیه، حرکتی نوین در فقه امامی آغاز شد که تا قرن‌ها گرایش فقها به استنباط را بر حدیث گرایی برتری داد. تقابل دو گرایش در جای جای آثار عالمان یاد شده، به چشم می‌خورد. در اوائل المقالات شیخ مفید از فقیهان اهل استنباط، با تعبیر مطلق «‌فقها‌» و از حدیث گرایان با تعبیرهای «‌اهل النقل»، «‌اصحاب الآثار‌» و تعبیرهای مشابه بارها یاد شده است.[۳] در رساله‏‌ای از سید مرتضی، تعبیر فقیهان «‌اصحاب حدیث‌» در مقابل فقیهانی به کار رفته است که روش اصولی داشته، و مورد حمایت مؤلف بوده‌اند.[۴]

محمدباقر صدر بر این باور است که از علل مخالفت اخباری‌ها با اصول فقه و فقه استدلالی، رواج این دانش در میان اهل سنت و استفاده آنها از مفاهیمی همچون اجماع، اجتهاد و قیاس بود که شیعیان آنها را نامعتبر می‌دانستند. شهید صدر توضیح می‌دهد که مجتهدان شیعه با بازتفسیر این مفاهیم و تحول در اصول فقه، دنباله‌روی اهل سنت نبودند و به همین جهت، با اخباری‌ها در طرد این دانش، موافق نبودند.[۵]

ظهور اصطلاح اخباری در قرن ۶ق

کاربرد اصطلاح اخباری نخست بار در نیمه نخست سده ۶ق /۱۲م در ملل و نحل اثر شهرستانی به چشم می‏‌آید[۶] و به دنبال آن در کتاب نقض عبدالجلیل قزوینی رازی، عالم امامی سده ۶ق دو اصطلاح اخباری و اصولی در برابر یکدیگر قرار گرفته‌اند[۷].

مکتب فقیهان اهل حدیث که در اواخر سده ۴ و نیمه نخست سده ۵ق با کوشش فقیهان اصول گرا ضعیف گردید، وجود محدود خود را در مجامع فقهی امامیه حفظ کرد تا آنکه در اوایل سده ۱۱ق /۱۷م بار دیگر به وسیله محمد امین استرآبادی (د ۱۰۳۳ یا ۱۰۳۶ق /۱۶۲۴ یا ۱۶۲۷م ) در قالبی نو مطرح شد[۸] و لبه تیز حملات خود را متوجه اصولیان ساخت. برخی معتقدند ابن ابی جمهور احسایی (زنده در ۹۰۴ق /۱۴۹۹م ) از جمله کسانی بود که راه را بر اخباریان هموار گردانید. او در رساله‌ای با عنوان «‌العمل باخبار اصحابنا »، به اقامه ادله‌ای در این زمینه پرداخت [۹].

با عنایت به پیشینه تاریخی اخباری گری، رواج و اطلاق عنوان اخباری بر گروهی خاص و با معنی و اصطلاح مشخص امروزین از سده ۱۱ق و با ظهور پیشوای حرکت نوین اخباری، یعنی محمد امین استرابادی آغاز شده است که برخی او را با صفت «‌اخباری صلب‌» وصف کرده‌اند.[۱۰]

افول اخباری‌گری

با آغاز تقابل آشکار میان اخباریان و اصولیان در قرن ۱۱ق. و ادامه آن در قرون بعدی و ظهور بزرگان اصولی مانند آیت الله وحید بهبهانی(م. ۱۲۰۵ق.)اخباریان رفته رفته نفوذ خود را در حوزه‌های علمیه از دست دادند. وحید بهبهانی از تاثیرگذارترین عالمان اصولی در شکست اخباریان بود. او دامنه مبارزه خود با اصولیان را از حوزه نظری به عمل نیز کشاند و از جمله، نماز گزاردن به امامت شیخ یوسف بحرانی پیشوای اخباریان را حرام اعلام کرد.[۱۱] پس از او عالمان اصولی دیگر همچون شیخ مرتضی انصاری(م. ۱۲۸۱ق.)[۱۲]، شیخ جعفر نجفی کاشف الغطاء(م. ۱۲۲۷ یا ۱۲۲۸ق.)[۱۳]و دیگران، با تبلیغ و ترویج اصولی‌گری و تدوین و تدریس علم اصول، اخباریان را به کلی از میدان به در کردند و امروزه بر حوزه‌های علمیه شیعه، اندیشه اصولی حاکم است و از اخباریان جز به صورت پراکنده نفوذ و فعالیتی دیده نمی‌شود.[نیازمند منبع]

اخباریان تندرو

گفته‌اند محمد امین استرآبادی به عنوان مؤسس مکتب اخباری در میان شیعیان متأخر نخستین کسی بود که باب نقد علم اصول و مجتهدان را گشود و امامیه را به دو بخش اخباریان و مجتهدان (اصولیان ) تقسیم کرد[۱۴]. او در آغاز، خود در سلک مجتهدان بود و از مجتهدان بزرگی اجازه أخذ کرد، اما از روش آنان روی برتافت[۱۵]. گویا او به شدت تحت تاثیر افکار استادش میرزا محمد استرابادی بوده است [۱۶]. محمدامین، تعالیم خود را در کتابی با عنوان الفوائد المدنیه تدوین کرد که از مهم‌ترین منابع اخباریان محسوب می‌گردد.
از پیروان تندرو و متعصب مکتب اخباری در سده ۱۱ق، عبدالله بن صالح سماهیجی نویسنده کتاب منیه الممارسین است.[۱۷]. شیخ یوسف بحرانی آورده است که وی به اهل اجتهاد بسیار ناسزا می‏‌گفت، در حالی که پدرش ملا صالح اهل اجتهاد بود[۱۸].
ابو احمد جمال الدین محمد بن عبدالنبی، محدث نیشابوری استرابادی (م. ۱۲۳۲ق /۱۸۱۷م )، معروف به میرزا محمد اخباری از مجتهدان نامدار اصولی مانند میرزا ابوالقاسم قمی، شیخ جعفر نجفی کاشف الغطاء، میر سیدعلی طباطبایی، سید محمدباقر حجت الاسلام اصفهانی و محمدابراهیم کلباسی به زشتی یاد می‏‌کرد و با آنان دشمنی آشکار داشت [۱۹]. بدین رو، حکم قتلش توسط علمای بنام آن زمان ازجمله سیدمحمد مجاهد، پسر میر سیدعلی طباطبایی و شیخ موسی، پسر شیخ جعفر کاشف الغطاء و سید عبدالله شبر و نیز شیخ اسدالله کاظمینی امضا شد.

اخباریان میانه ‏رو

شیخ یوسف بحرانی (د ۱۱۸۶ق /۱۷۷۲م )، روشی میانه بین اخباریان و اصولیان برگزید[۲۰]. بحرانی، مدعی بود که در شیوه فقهی بر مسلک محمد تقی مجلسی است که حد وسط میان اخباری‏ گری و اصولی‏ گری است[۲۱]. وحید بهبهانی از مخالفت با شیخ یوسف بحرانی پرهیز نداشت و مردم را از خواندن نماز جماعت با او نهی می‌‏کرد.[۲۲]. شیخ یوسف بحرانی، به عنوان پیشوای اخباریان هرجا که مناسب می‌‏دید، آنان را از انتقادات تند و ناسزا، که موجب بروز شکاف میان شیعیان و نزاع میان علمای اصولی و اخباری می‌‏شد، برحذر می‌‏داشت.
سید نعمت الله جزایری شوشتری (درگذشت ۱۱۱۲ق /۱۷۰۰م ) با اینکه اخباری بوده، در تأیید مجتهدان و هواداران ایشان و ارج نهادن به نظرات آنان تلاش بسیاری داشته است.[۲۳]
برخی ملا محسن فیض کاشانی (درگذشت ۱۰۹۱ق/ ۱۶۸۰م ) را نیز از اخباریان شمرده ‏اند.[۲۴] فیض کاشانی می‌‏گوید: «مقلد قرآن و حدیثم و از غیر آن بیگانه.»[۲۵] هر چند به ظاهر، مراد او در اینجا تقابل با تصوف است نه اجتهاد و علم اصول؛ اما فیض معتقد بوده که عقول مردم عادی(غیر معصوم)، ناقص و غیر قابل اعتماد است و حجت نیست.[۲۶]فیض در بعضی آثارش از جمله الکلمات الکمنونه آشکارا بر مجتهدان تاخته و روش اصولی آنان را نقد کرده است. بررسی آرای او در برخی آثارش از جمله این کتاب، تردیدی در گرایشش به اخباری‌گری باقی نمی‌گذارد. او معتقد است که اصولیان با بازکردن باب اجتهاد اصولی، تکلیف را بر مکلفان