پاورپوینت علم‌الهدی، علی بن حسین

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت علم‌الهدی، علی بن حسین دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت علم‌الهدی، علی بن حسین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت علم‌الهدی، علی بن حسین :

محتویات

۱ ولادت
۲ استادان
۳ شاگردان
۴ ویژگی‌ها
۵ وفات
۶ آثار
۷ منابع مقاله
۸ وابسته‌ها

ولادت

او فرزند ابواحمد حسین، فرزند موسى بن محمد بن موسى بن ابراهیم فرزند امام موسى بن جعفر(ع)، در ماه رجب سال ۳۵۵ق، در شهر بغداد، دیده به جهان گشود.

پدرش به «طاهر اوحد ذوالمناقب» معروف بود که منصب نقابت و رسیدگى به کار و زندگى سادات دودمان ابوطالب و مسئولیت نظارت بر دیوان مظالم و سرپرستى زائران خانه خدا را که از منصب‌هاى مهم آن روز بود، به عهده داشت.

مادرش نیز بانویى بزرگوار و دانشمند بود که شیخ مفید، کتاب «احکام النساء» را به خاطر او تألیف و تدوین کرده است.

معروف است شیخ مفید شبى در خواب دید حضرت زهرا(س) دست حسنین(ع) را گرفته، آن‌ها را به نزد او آورد و پس از سلام گفت: «جناب استاد! این دو پسران من هستند، به آن‌ها علم فقه و احکام دین بیاموز».

فرداى آن روز، بانویى باوقار، در حالى که دست دو فرزندش را گرفته بود، وارد مسجد شد و خطاب به استاد گفت: جناب شیخ ! این دو، پسران من هستند، آنان را خدمت شما آوردم تا علم فقه بیاموزند». شیخ مفید نیز خواب شب گذشته خود را که تعبیر شده بود، براى آنان نقل کرد و با کمال اشتیاق، تعلیم و تربیت آن دو برادر را به عهده گرفت و در پیشبرد آنان به درجات علمى و عملى، همت گماشت و آنچنان درهاى علوم و معارف اسلامى را به روى آنان گشود که هر دو از نوابغ روزگار و عالمان نامدار به شمار آمدند.

استادان

شیخ مفید (متوفى ۴۱۳ق).
ابومحمد هارون فرزند موسى تلعکبرى (متوفى۳۸۰ق).
شیخ محمد صدوق (متوفى ۳۸۱ق).
حسین بن على بابویه برادر شیخ صدوق.
احمد بن على بن سعیدکوفى.
محمد بن عمران کاتب مرزبانى.
ابویحیى ابن نباته.
ابوالحسن على بن محمد کاتب.
ابوالقاسم عبدالله بن عثمان بن یحیى.
احمد بن سهل دیباجى.

شاگردان

شیخ طوسى.
ابویعلى سلار دیلمى.
ابوالصلاح حلبى.
قاضى ابن براج طرابلسى.
شریف ابویعلى محمد بن حسن بن حمزه جعفرى.
ابوالصمصام مروزى.
سید نجیب‌الدین کراجکى.
شیخ ابوالحسن سلیمان صهرشى.
جعفر بن محمد دوریستى.
ثابت بن عبدالله نباتى.
احمد خزاعى.
شیخ مفید ثانى(ابوعلی طوسی).
ابوالمعالى احمد بن قدامه.
ابوعبدالله محمد فرزند على صلواتى.
ابوزید فرزند کیابکى حسینى و…

ویژگی‌ها

حوزه درس ایشان ویژگى‌هایى داشت که به سختى مى‌توان نمونه آن را در درس دیگر عالمان یافت. از ویژگى مجلس درس او این بود که همه گونه افراد با هر عقیده‌اى مى توانستند در محضرش حضور یابفته و از علوم مختلفى که تدریس مى‌کرد، استفاده نمایند.

ویژگى دیگر درس او این بود که بزرگان بسیارى در آن شرکت می‌کردند، حتى گاهى استادش، شیخ مفید نیز در درس او حضور مى‌یافت.

در زمان ایشان، شهر بغداد در مدتى کوتاه، شاهد گسترش علم و ادب بود. در آن روزگار شیفتگان دانش و معرفت از دورترین نقاط جهان به آنجا مى‌آمدند تا از محضر استادانى چون سید مرتضى توشه برگیرند و در ظاهر، فقر و تنگدستى افراد- بویژه در سال‌هایى که قحطى- دانش‌پژوهان را در تنگنا و سختى قرار داد. از این، وى بر آن شد تا بخشى از خانه خود را به اهل علم اختصاص دهد تا شاگردان و دانش‌پژوهان، با استفاده از آن و کتابخانه‌اش، به تحقیق، مطالعه، مذاکرات علمى و تألیف بپردازند؛ که آن مرکز بعدها «دارالعلم» نامیده شد.

کار ارزشمند دیگر ایشان، این بود که یکى از روستاهاى متعلق به خود را براى تامین کاغذ دانشمندان و فقها، وقف نمود و مخارج زندگى شاگردان را نیز از درآمد املاکش مى‌پرداخت.

خداوند متعال به ایشان ذوق و استعدادى سرشار داده بود و او نیز از این نعمت بزرگ الهى، به خوبى بهره‌بردارى کرد و در نتیجه تلاش و کوشش، در مدتى نه چندان طولانى، هنرمندى صاحب قلم، شاعرى متعهد، مجتهدى عارف، محققى توانا، اسلام‌شناسى ورزیده و خدمتگزارى لایق و دلسوز براى اسلام و مسلمانان گردید.

او علاوه بر داشتن مسولیت‌هاى مهم اجتماعى و تربیت شاگردان، تألیفات مهمى در زمینه فقه و اصول، تفسیر، علوم قرآن، کلام، حدیث و ادبیات به جامعه عرضه کرد که تعدادى از آن‌ها در ایران و کشورهاى عربى چاپ و منتشر شده است.

مرحوم علامه امینى در الغدیر، نام ۸۶ اثر او را بیان کرده و مرحوم سید محسن امین نیز نام ۸۹ کتاب وى را برشمرده و آن‌ها را ستوده است.

وفات

این عالم فرزانه، سرانجام پس از عمرى پربار و انجام کارهایى بزرگ و ارزنده، در حدود هشتاد سالگى، در روز یکشنبه ۲۵ ربیع‌الاول ۴۳۶ق، در شهر بغداد، به جوار حق شتافت و به دست «ابوالحسین نجاشى» و با کمک «محمد بن حسین جعفرى» و «سلار بن عبدالعزیز» و دیگر شاگردانش، غسل داده شد و سپس فرزندش سید محمد بر او نماز خواند و در خانه‌اش، واقع در محله کرخ، به خاک سپرده شد.

پس از مدتى پیکر مطهر او به کربلا منتقل شد و در جوار سید الشهدا(ع)، در کنار قبر برادرش سید رضى، در مقبره ابراهیم مجاب (نیاى بزرگشان) دفن گردید.

امروزه در کاظمین بارگاهی منسوب به سید مرتضی وجود دارد ولی در کربلا نام و نشانی از قبری منسوب به وی مشاهده نمی‌شود.

آثار

عمده آثار وى، در باب فقه و اصول بوده که برخى از آن‌ها عبارتند از:

الانتصار
جمل العلم و العمل
الذریعه فى اصول الشریعه (در اصول فقه)
المحکم و المتشابه
المختصر
ما تفردت به الامامیه من المسائل الفقهیه
المصباح
الناصریات
جواب الملاحده فى قدم العالم
درر الفوائد و…
یکى از کتاب‌هاى وى، دیوان معروف او با بیست هزار بیت است. او علاوه بر مقام